Unha aperta

 Onte díronme e din unha aperta. Era unha aperta pendente, coma tantas outras mostras de cariño que temos ahí esperando . Foi unha aperta sincera, quentiña coma unha raiola de sol. Longa, confortable. Sentía o meu latexar contra do seu corpo e notaba o seu alento. Eu, que son tímido, afloxei. Pero ela dixo que quería máis e volvimos a abrazarnos. Ata que me puido o rubor.
 Mostrarme tímido, tal e como son, non indica distancia con respeto a esta persoa. Ao revés. Quere decir que teño a confianza suficiente como para mostrarme fráxil. Quere decir que me sinto aceptado. As bravuconadas, a falsa seguridade é o que nos separa da xente. Son os xestos auténticos os que nos acercan, quizás máis aínda a nós mismos.
 Ela díxome que precisaba de min esa aperta, unha mostra desa vulnerabilidade que tanto escondemos. Esa aperta faime sentir importante. Iso é, que alguén necesite algo de ti, pasas a ser importante. A día de hoxe valórase tanto a independencia que a confundimos con non precisar dos demáis.
Alí estaba de testigo Javier, que é un tipo discreto, polo que non hai foto disto que vos conto, que para min  foi aljo máis que unha aperta. Boas noites e unha aperta ben forte!

Zapatos de piel de caimán

 Un home ha de ser un home desde a cabeza ata os pés. Tanto importa o que teñas na cabeza coma o que poñas nos pés. O estado de ánimo e os zapatos que levas postos manteñen unha relación bidireccional. É decir: do teu estado de ánimo dependen os teus zapatos tanto coma destes depende o teu estado anímico. Déixovos a letra dunha canción de 091, fala por si sola.

Zapatos de piel de caimán

Allí van los muchachos aburridos, las fieras con bozal,

los que están en el camino, los que nada tienen que ocultar.

Allí van con las manos en los bolsillos, los que no miran atrás,

los que visten con armiño, como reyes que no reinarán.

Lo tendréis sí, todo a vuestro alcance pero nada os pertenecerá,

sólo el orgullo de saber haceros bien el nudo en los zapatos de piel de caimán.

Os dirán no saquéis los pies del tiesto, conseguíos un disfraz

y disfrazaros de esqueleto cuando llegue el carnaval.

Os dirán no faltéis al respeto, que razón tenía Kant,

escribid bien los acentos y no os traguéis el humo al fumar.

Lo tendréis sí, todo a vuestro alcance, pero nada os pertenecerá,

sólo el orgullo de saber haceros bien el nudo en los zapatos de piel de caimán.

Me verás, voy buscando un resquicio una puerta sin cerrar,

aprendí el oficio de ser libre capeando el temporal.

Tú dirás que si me quejo es por vicio si te asomas me verás

entre fuegos de artificio naufragando en la ciudad

Lo tendréis sí, todo a vuestro alcance

pero nada os pertenecerá,

sólo el orgullo de saber haceros bien el nudo

en los zapatos de piel de caimán.

José Ignacio Lapido

Vai mamar!

 Non son capaz de intuir de donde pode vir o carácter despectivo de esta expresión: "Vai mamar!" Sendo como é un acto tan tenro, pura entrega por parte da nai, e acto de humildade por parte da criatura. Ocúrresevos algo máis fermoso? Difícil.
 Un momento onde se da vida, que non só se da no parto, onde se recibe esta incondicionalmente. Si! así mismo! porque se alguén debe poñer condicións nos casos de entrega absoluta ha de ser quen recibe, non vaia a ser que teñas que pagar pola túa vida con ela mesma.
 Decía unha psicóloga, compañeira miña de traballo, que para a muller unha relación sexual tiña connotacións moi diferentes que para un home. Que viña a ser algo así como un encontro. Que a nivel emocional era moi parecido a dar o peito a un recén nacido. Nunha mente masculina iso é difícil de dixerir. Mais se un repara no papel secundario ó que un pai queda relegado mentras o recén achucha no teto, entón xa da que pensar.
 E de nós? que hai de nós? Tendo en conta a obsesión que temos polos peitos, non é unha tolemia chegar á conclusión que algo nos queda ahí de buscar a fonte do maná. Cada un pode ter preferencias, pero habendo un peito enfrente non hai quen se resista a dar un achuchón. E é verdade que ata se nos pon un sorriso de neno pequeno. Ben poden ser grandes ou pequenos, caídos ou dos que apuntan de frente, rosadiños inmaculados ou oscurecidos xa por dúas criaturas, xuntiños facendo canle ou virollos que van cada un po seo lado, quentiños pa dar calor ou fríos pa quentalos. Tanto ten! todos nos gustan.
 Así pois a próxima vez que me digan "vai mamar!" tentarei facer caso. Boas noites.

Pasou o samaín

 É tempo este de perda. É tempo de defuntos. Cae a folla das árbores, muda a pel. Seica o samaín era tempo de atoparse cos espíritos dos antergos falecidos. Ven sendo: tempo de mirar cara a cara ós fantasmas. Todos temos fantasmas. Unhos ben mortos e enterrados e outros que nos visitan con máis frecuencia da que nos quixéramos.
 A min visitáronme unhos cantos estes días. Boa parte deles tróuxomos unha conversa con unha boa amiga. Esa pregunta molesta que fire: " Pero... estás a gusto?" con esa mirada cómplice que solo pode poñer quen me coñece e coñece a resposta. Unha boa conversadora que deixa que ti converses contigo mesmo. Sen xuzgar. Con moitas risas por medio, que todo o curan e moito axudan. Non hai nada tan sano coma rirse dun mesmo.
 Era tamén tempo de festa. Unha boa festa. Facían os de Buxainas (xente artista e comprometida de verdade, onde teño amigos e moi bos coñecidos) a I Foliada de Cedeira. Todo un éxito. Eu debera estar alí. Máis non fun quen. Andaba a borear cos meus fantasmas. Non tuven ánimo. Ben sei que me han de entender.
 Así pois, que veña o vento e leve as follas vellas! Que comence outro ciclo, que eu este xa o quero dar por rematado! Boas noites.