Nin viño, nin rosas. Días de vento e auga

Non ten que estrañarnos que vente e choiva. Estamos no tempo e no lugar. Mais a natureza sempre está a abraiarnos. Hai unhos días que me levaron ó salto do Belelle (nunca máis lle chamarei cascada despois do aprendido do mestre Kalel no seu bló). E alí confesoume a miña compañeira que se de algo tiña medo era das forzas naturais cando se achegan a certos lindes. Non pensedes que  é meduscas a miña amiga, non. Ó reves, é moi valente.
 Alí debaixo daquela tromba de auga que me encharca, ameaza e emborracha, todos somos iguais. Natura é quen de poñernos no noso lugar. Quizabes que sexa iso o que me gusta, cada un no seu sitio.  E non me refíro a tí, benquerida amiga, que sabes moi ben cal é o teu sitio. 

 Non sei nadar, mais quizabes que isto non faga máis que agrandar a miña atracción pola auga. O perigo  tan gostoso. É pura física, canta máis masa de auga maior atracción. Esa auga do Belelle que me facía sentir coma nun mar de placenta que me envolve, protexe e lanza á vida mesma. Medrei na aldea, ollando sempre ó meu redor, máis para a terra e a auga que para a xente. Por iso cóstame moitas veces entender as reaccións humans, non as anticipo. Pero entendo á madre natura. Estou en armonía, se de algo formo parte é dela. Ela son eu. Cada regato é algo do meu camiño, cada salto de auga é unha aventura á que lanzarse, cada temporal unha ocasión que non debe pasar sin remexernos.

Como estes días datráis tíñamos temporal, aló fun pa baixo de Teixidelo. Un dos meus lugares preferidos, e habendo vento e auga máis aínda. Según comenzo a enfilar a pista medio desfeita que me ha de levar ó mismo mar vaime invadindo un sentir intenso que imaxino parecido ó que poida ter un director de orquesta. Todo ocorre según eu vou maxinando: as nubes, e ahora o vento, e un pouco máis de vento, e un orballo, e o cheiro da herba, e aló o arco da vella, e miro unhas cabras aló ó lonxe, e un recendo a salitre, a mar de verdade. Todo parece ser notas dun himno orquestado, dunha marabillosa sinfonía que leva ó meu corazón a querer saírse do peito. Retumba mai natura dentro de min e penso que nada pode ser mellor.

 Eu maila cadela á mercé dos ventos! que nos empuxen, que nos ladeen, que nos fagan axar! que nos leven daquí p'aló! que non me deixen nin mexar! que me falte o alento de tanto que hai! Alí está o mundo a batuxar en min, a non deixar nada no seu sitio.

Un mar bravo que me quita o medo de todo o cotidián. Nin el me da medo, nin o choupazo que me chegou á cadeira, nin os que viñeron detráis. Cando a auga molla as túas partes máis íntimas xa tanto ten, xa pasou o peor, agora a disfrutar.

                                   

 E  desexo que entre o vento, a choiva e os choupazos me envolvan, e fano! E o salitre seca na miña fronte e nas meixelas e saco a lingua e relámome. A cadela anda a arrolarse na herba que nace pegadiña ó Atlántico, bebendo nun regatiño que chega ós meus pés. E vamos á plaia dos croios, e soa Bob Dylan cantando:
Once upon a time... 

...didn't you?...

...like a rolling stone.

                                 

E veña arrotas! e veña luz! 

E son feliz. O temporal faime feliz. Hame deixar dor de osos, e ó mellor de corazón, pero tanto me ten escoitando a sinfonía de Teixidelo.

Non deixedes pasar o temporal a cuberto. Saíde, alpetrechádevos dabondo e veña a disfrutalo! Que ó mellor non ven outro en todo o inverno. Deixádevos empapar pola escuma, sentide o medo da incerteza. E se non sabedes como, tan só deixade que os músicos apaxeen nos seus instrumentos. E escoitade. Moi boas noites. Apertas.

Ás beiras do Sor

 Onte foi día de andar o Sor, ese río e as súas beiras que tanto me gustan. Xa fai tempo que o coñezo gracias a José Carlos (Piñeiro, pa algúnhos) cando íamos aos refuxios a facer comiolas. Moito temos comido! e bebido dabondo! e cantado! e moito rimos! Na taberna de Urbano tamén foron testigos nalgunha ocasión  daquelas improvisadas festas.
 Onte tiven moi boa compaña, ademáis da sempre presente cadela. Chegando a Ponte Segade chamounos a atención unha gran casa en obra, case a punto de rematar a restauración.

 Dúas pías derriba dun muro fixéronme deter o coche. Cando andábamos a curiosear e especular con unhas inscricións que había nos cargadoiros de dúas portas asomouse primeiro unha rapaza a preguntar que facíamos, e logo saleu da casa un rapaz. Un rapaz da vila, de Cedeira vaia. Era Rafa, o fillo de Venucha e Quique. 

 Rafa, con gran amabilidade, fixo de anfitrión e mostrounos a casa. Aproveitamos que caía auga a chuzos para gozar daquela fermosa casa. Contounos que fora dun bispo e que máis tarde pasara á súa familia. E tamén que levaba ano e medio traballando duro no proxecto de amañala para adicala ó turismo rural. Sorte na empresa Rafa!

 De tanto falar de pedras con Raúl e Fátima, case quedo eu convertido en pelouro cando vin unha pedra chantada alí ó pé da eira. Mais Rafa despertoume do meu sono arqueolóxico explicando que a mandaran eles poñer alí facendo de menhir. E máis fixéronlle un reloxio de sol.

Así e todo queda pendente de resolver a orixe de dous maceteiros antropomórficos. Non é o primeiro que vexo que veu daí da parte de Mañón. Aí tedes a foto dun.
 En vista do que chovía pensamos en comer algo a cuberto á espera da alivada. Rafa falounos de que na taberna de Ponte Segade sempre están a punto de fretirche unhas patacas con chourizo e ovos da casa. P'aló fumos!!

Alí estivemos coma na casa. Ó quentiño do lume con unha comida humilde, sabedora e farturenta. E unhos freixós ós que nos convidaron. Cando rematamos aínda pingaba, pero valentes que somos tiramos cara o refuxio de Salustio.

 Polo camiño, a maxia da auga. A auga que limpa, que purifica, que tonifica, que relaxa, que empapa de vida!

 E chegando ó refuxio do muíño de Salustio, alí está! a fermosa carballeira. Calquer tempo é bon pa visitar este río, pero eu nunca o vin lucindo tanto com onte. Ocres, marróns, bermellos, granates, laranxas, verdes, azuis e cores que nunca vira! Vaia paleta!
 Din que os liques se dan onde o aire é moi puro, iso precisan para crearse. Pois aquí envolven as árbores ata facelas desaparcecer.

 E que me decides do musgo? Cando neno recordo unha película de vaqueiros na que se orientaban polo musgo nas árbores, xa que medraba na cara norte. Aquí medra todo derredor! claro! Galicia é o Norte!
No refuxio de Salustio comenzou a chover forte de novo e fixemos unha parada na que aproveitamos para parolar cara a cara, porque de falar non paramos en todo o día! Falamos disto, daquilo, deste, daquela... falamos de máis, quizaves?

Seguimos ata fonte Cubelas, e aínda chegamos ata a ponte de madeira. Mais xa comenzaba anoitecer e dimos volta. Quedanos chegar a augas caídas pa máis adiante cando os días vaian medrando. Seguíamos a camiñar entre auga e a fraga. Privilexio.

Cando chegamos ó coche xa a noite estaba con nós. Aproveitamos ben. Tratamos de ir tomarlle unha á de Urbano, pero había tanto paisanaxe que a miña compaña entre risas deuse p'atrás. Así que tiramos pó Barqueiro. E alí falamos de moitas cousas antes de ir a dar coas bolas na sartén. Algunhos xa sabedes como me fixen coa receita das bolas na sartén, pero moitos non. E penso que ben merece a pena contalo. Aí vai.
 Pregúntolle a miña nai un día:
- Mamá, como se fan as bolas na sartén?
Ó que ela contesta con un tono casi irritado.
-Como se fan as bolas na sartén?!! e como se han facer?! Na sartén!
-Xa... - contesto eu, asombrado pola súa reacción- pero que levan? con que se fan?
Ela volve a contestar con dous puntos máis de irritación:
-Que levan? e que han levar? auga e sal?
Eu intento saír da situación con retranca:
- Que me queres decir? que se voto auga e sal na sartén sálenme bolas?!!
Ó que ela sentencia:
-Bueno señores! Hai que ser subnormal!
 Ese é o conto da receita. Vendo a miña mai gana moito o conto.
Pois o asunto foi que fumos pa miña casa e fíxen bolas na sartén. Outra delicatessen neste día tan da terra.

 A primeira saléume escachizada.

 A segunda moito mellor! A nota da convidada foi: Riquísimas, moi ricas.
Vese que se sinteu en débeda polo detalle que me dixo:
-A proxima vez vouche facer unha cousa que che vai gustar moito.
A min, que facía tanto tempo que non me decían tal cousa, déume un brinco o corazón e os ollos puxéronseme en branco! pero resultou que falaba de comida... Aínda así ha de merecer a pena.
 Pois isto foi o que deu de sí a camiñata polo Sor. Non deixedes de ir, que non vos tire p'atrás a choiva, un chuvasqueiro e unhas botas e veña! Boas noites! 

Cousas dos mouros na Faladoira

 Ola de novo. Este blog tentaba nun principo ser un vehículo para mostrar as cousas desta terra que eu vou descubrindo ou redescubrindo. Case sempre co filtro da cámara por medio e un sinfín de sentires. Mais unhas doenzas tiveronme alonxado dos meus estimados paseo durante un tempo. Foi entón cando estás páxinas me pedían outra cousa, falar un pouco máis de min, dos meus adentros. E eu dinlle a este blog o que me pedía. Así tentarei que sexa sempre. Con esta entrada volvo a falar dos lugares, volvo a falar da terra, pero sigo a falar de min tamén, sigo a falar de todos nós.
 Nesta semana fun en dúas ocasións á serra da Faladoira, completamente descoñecida para min ata agora. aínda non entendo porqué. Non entendo como nos tempos de hoxe tan amigos que somos de viaxar que téñamos ahí ó lado semellantes lugares, paisaxes e patrimonio e que estén tan esquecidos. Énchesenos a boca falando do Caurel, esbardallando dos Ancares e mentindo sobre O Cebreiro. E cando nos preguntan pola Coriscada, pola Faladoira, polo Xistral, respostamos sin vergoña que nunca alí estivemos. Isto vai cambiar pola miña parte. Non me vou de viaxe a ningún lado ata coñecer o meu redor. As fotos desta entrada non lle  fan xustiza á beleza que eu vin. Pero a cámara anda medio fodida desde que caeu ó río na fervenza do Casón, ou da Cruz, mellor dito, como ben me corrixeu Lino. Pois dende aquela ando trampeando, recortando as fotos onde se ven as manchas que ten no sensor, abrindo todo o que poido o diafragma pa que se noten menos... Trapalladas de aficionados! desta semana non pasa sin levala a que lle fagan unha limpeza.

 Ó asunto. Este día chamoume Raúl pa ir a ver unhas mámoas. E aló fumos! estas fotos son do forno dos mouros, xa anoitecía, mais non por iso lle restaba fermosura ó monumento. Podedes ver o tamaño dos esteos, verdadeiros megalitos. Por hoxe máis nada. Boas noites.

Unha aperta

 Onte díronme e din unha aperta. Era unha aperta pendente, coma tantas outras mostras de cariño que temos ahí esperando . Foi unha aperta sincera, quentiña coma unha raiola de sol. Longa, confortable. Sentía o meu latexar contra do seu corpo e notaba o seu alento. Eu, que son tímido, afloxei. Pero ela dixo que quería máis e volvimos a abrazarnos. Ata que me puido o rubor.
 Mostrarme tímido, tal e como son, non indica distancia con respeto a esta persoa. Ao revés. Quere decir que teño a confianza suficiente como para mostrarme fráxil. Quere decir que me sinto aceptado. As bravuconadas, a falsa seguridade é o que nos separa da xente. Son os xestos auténticos os que nos acercan, quizás máis aínda a nós mismos.
 Ela díxome que precisaba de min esa aperta, unha mostra desa vulnerabilidade que tanto escondemos. Esa aperta faime sentir importante. Iso é, que alguén necesite algo de ti, pasas a ser importante. A día de hoxe valórase tanto a independencia que a confundimos con non precisar dos demáis.
Alí estaba de testigo Javier, que é un tipo discreto, polo que non hai foto disto que vos conto, que para min  foi aljo máis que unha aperta. Boas noites e unha aperta ben forte!

Zapatos de piel de caimán

 Un home ha de ser un home desde a cabeza ata os pés. Tanto importa o que teñas na cabeza coma o que poñas nos pés. O estado de ánimo e os zapatos que levas postos manteñen unha relación bidireccional. É decir: do teu estado de ánimo dependen os teus zapatos tanto coma destes depende o teu estado anímico. Déixovos a letra dunha canción de 091, fala por si sola.

Zapatos de piel de caimán

Allí van los muchachos aburridos, las fieras con bozal,

los que están en el camino, los que nada tienen que ocultar.

Allí van con las manos en los bolsillos, los que no miran atrás,

los que visten con armiño, como reyes que no reinarán.

Lo tendréis sí, todo a vuestro alcance pero nada os pertenecerá,

sólo el orgullo de saber haceros bien el nudo en los zapatos de piel de caimán.

Os dirán no saquéis los pies del tiesto, conseguíos un disfraz

y disfrazaros de esqueleto cuando llegue el carnaval.

Os dirán no faltéis al respeto, que razón tenía Kant,

escribid bien los acentos y no os traguéis el humo al fumar.

Lo tendréis sí, todo a vuestro alcance, pero nada os pertenecerá,

sólo el orgullo de saber haceros bien el nudo en los zapatos de piel de caimán.

Me verás, voy buscando un resquicio una puerta sin cerrar,

aprendí el oficio de ser libre capeando el temporal.

Tú dirás que si me quejo es por vicio si te asomas me verás

entre fuegos de artificio naufragando en la ciudad

Lo tendréis sí, todo a vuestro alcance

pero nada os pertenecerá,

sólo el orgullo de saber haceros bien el nudo

en los zapatos de piel de caimán.

José Ignacio Lapido

Vai mamar!

 Non son capaz de intuir de donde pode vir o carácter despectivo de esta expresión: "Vai mamar!" Sendo como é un acto tan tenro, pura entrega por parte da nai, e acto de humildade por parte da criatura. Ocúrresevos algo máis fermoso? Difícil.
 Un momento onde se da vida, que non só se da no parto, onde se recibe esta incondicionalmente. Si! así mismo! porque se alguén debe poñer condicións nos casos de entrega absoluta ha de ser quen recibe, non vaia a ser que teñas que pagar pola túa vida con ela mesma.
 Decía unha psicóloga, compañeira miña de traballo, que para a muller unha relación sexual tiña connotacións moi diferentes que para un home. Que viña a ser algo así como un encontro. Que a nivel emocional era moi parecido a dar o peito a un recén nacido. Nunha mente masculina iso é difícil de dixerir. Mais se un repara no papel secundario ó que un pai queda relegado mentras o recén achucha no teto, entón xa da que pensar.
 E de nós? que hai de nós? Tendo en conta a obsesión que temos polos peitos, non é unha tolemia chegar á conclusión que algo nos queda ahí de buscar a fonte do maná. Cada un pode ter preferencias, pero habendo un peito enfrente non hai quen se resista a dar un achuchón. E é verdade que ata se nos pon un sorriso de neno pequeno. Ben poden ser grandes ou pequenos, caídos ou dos que apuntan de frente, rosadiños inmaculados ou oscurecidos xa por dúas criaturas, xuntiños facendo canle ou virollos que van cada un po seo lado, quentiños pa dar calor ou fríos pa quentalos. Tanto ten! todos nos gustan.
 Así pois a próxima vez que me digan "vai mamar!" tentarei facer caso. Boas noites.

Pasou o samaín

 É tempo este de perda. É tempo de defuntos. Cae a folla das árbores, muda a pel. Seica o samaín era tempo de atoparse cos espíritos dos antergos falecidos. Ven sendo: tempo de mirar cara a cara ós fantasmas. Todos temos fantasmas. Unhos ben mortos e enterrados e outros que nos visitan con máis frecuencia da que nos quixéramos.
 A min visitáronme unhos cantos estes días. Boa parte deles tróuxomos unha conversa con unha boa amiga. Esa pregunta molesta que fire: " Pero... estás a gusto?" con esa mirada cómplice que solo pode poñer quen me coñece e coñece a resposta. Unha boa conversadora que deixa que ti converses contigo mesmo. Sen xuzgar. Con moitas risas por medio, que todo o curan e moito axudan. Non hai nada tan sano coma rirse dun mesmo.
 Era tamén tempo de festa. Unha boa festa. Facían os de Buxainas (xente artista e comprometida de verdade, onde teño amigos e moi bos coñecidos) a I Foliada de Cedeira. Todo un éxito. Eu debera estar alí. Máis non fun quen. Andaba a borear cos meus fantasmas. Non tuven ánimo. Ben sei que me han de entender.
 Así pois, que veña o vento e leve as follas vellas! Que comence outro ciclo, que eu este xa o quero dar por rematado! Boas noites.